praw była kanonem potwierdzającym wyższość królewskiego plemienia nad rdzenną ludnością podbitego kraju.<br>Klasyczna historiografia niemiecka jednomyślnie stwierdzała osobowy charakter praw barbarzyńskich. W Niemczech lat trzydziestych i czterdziestych XX w. narodziła się jednak nowa szkoła historyczna, kontestująca węzłowe ustalenia poprzedników. Tworzyli ją badacze, których wyobraźnię historyczną ukształtowało pokoleniowe doświadczenie narodowego socjalizmu: Otto Brunner, Heinrich Dannenbauer, Theodor Mayer29. W ustroju plemion germańskich dostrzegali oni przede wszystkim struktury władztwa i wodzostwa. Stanowisko poprzedników, podkreślających wolną kondycję oraz istotną rolę polityczną wolnego pospólstwa w systemie "wiecowej demokracji", było w oczach nowej generacji mediewistów naiwnym złudzeniem, zrodzonym z demoliberalnego wyznania wiary. Spisy praw barbarzyńskich, tak chętnie