tańczącego konia. - Są, panie Buko. Jadą cugiem, wolno, gościńcem w kierunku Barda. Luda ze dwudziestu, wśród nich ciężkozbrojni. <br>- Dwudziestu - powtórzył w niejakim skupieniu Woldan z Osin. - Hmmm...<br>- A czegoś się spodziewał? - spojrzał na niego Weyrach. - Kto, myślałeś, wyrżnął i potopił poborcę z orszakiem, franciszkanów i pątników nie licząc? Hę? Tomcio Paluch?<br>- Pieniądze? - spytał rzeczowo Buko. <br>- Jest kolebka - Hubercik podrapał się w ucho. - Skarbniczek...<br>- Dobra nasza. Tam wiozą grosiwo. Dalej tedy na nich.<br>- A pewne aby - odezwał się Szarlej - że to ci właściwi?<br>- Pan, panie Szarlej - Buko zmierzył go wzrokiem - jak coś powie... Rzekłbyś mi pan lepiej, czy liczyć na cię możem