ona czeka go z drugiej strony progu. W korytarzu było ciemno. Nie zauważył w pierwszej chwili światła u dołu drzwi "lokatorów" i złapała go jakaś niewymowna słabość. Czuł, jak &lt;page nr=78&gt; uginają się miękkie kolana, wiotczeją łydki. Jeszcze nie zdążył pomyśleć: "Uciekły!" - gdy usłyszał głos Aliny w pokoju matki. Stanął w drzwiach. Pani Wanda siedziała z matką na kanapie, Alina naprzeciwko na krześle. Musiały nie słyszeć, jak otwierał drzwi wejściowe, bo wszystkie odwróciły gwałtownie głowy w jego stronę. Matka miała ślady łez na policzkach.<br>"Już się rozniosło" - zdążył pomyśleć w panice, gdy ona pierwsza, przygładzając siwe włosy, powiedziała, jakby słowami chciała usprawiedliwić swój wygląd