się coraz bardziej, opasała wzgórze, na które pięli się teraz gwardziści. Nikt nie wierzył, że czerwońcy zdołają powstrzymać Szerszeni. Tym bardziej, że na wzgórzu zostawało coraz mniej wojowników z innych secin. Widzieli oni, co się święci - już niedługo pagórek zostanie otoczony, a jego obrońcy wyrżnięci bez litości. Opuszczali więc Białego Pazura równie szybko, jak jeszcze niedawno przyłączali się do buntu. Nie mogli uciekać na boki, pozostał jeden kierunek odwrotu. Dabora.<br>Ptaki zobaczyłyby setki mężczyzn biegnących w stronę miasta. Niektórzy w pełni ulegli swojemu strachowi. Odrzuciwszy broń, zdarłszy z głów hełmy gnali wprost przed siebie, chcąc zaszyć się w jakimś bezpiecznym kącie