Takim to sposobem zdemaskowanie i rozpoznanie kogokolwiek z nas groziło wszystkim pozostałym wbiciem na zaostrzone osinowe kołki. Każdy dzień spędzony - początkowo mile zresztą, syto i bezpiecznie - w cieniu lyrijskich sztandarów zwiększał owo ryzyko.<br> Geralt, gdym mu o tym dobitnie przypomniał, zmarkocił się lekko, ale przedstawił swoje racje, których miał dwie. Po pierwsze, Milva po jej przykrym wypadku wciąż wymagała opieki i starań, a w wojsku byli felczerzy. Po drugie, armia królowej Meve kierowała się na wschód, w kierunku Caed Dhu. A nasza drużyna, zanim zmieniła kierunek i wpakowała się w opisaną powyżej bitwę, również zmierzała do Caed Dhu - od bytujących tam druidów