żrą do usrania" - powiedziała do białej kotki z oczkami jak górskie strumienie, jedynej istoty, którą naprawdę kochała. Sama od tłustej zakąski wymówi się bólem brzucha. Jeden z żandarmów, ten wyższy, łysy, w cywilu czeladnik piekarski z Berlina, karmił białą kotkę kawałeczkami mięsa wydłubanymi z kotleta. Zatłuszczony palec oblizywał ze smakiem. Podlizywał się. Karmił kotkę z pewnym zamiarem, miał nadzieję, że Wanda wpuści go do ciepłego łóżka i będzie mógł nareszcie zerżnąć piękną gospodynię. Co mu się marzy, od dnia kiedy go przeniesiono pół roku temu do tej mieściny z Warszawy. Płonne nadzieje. Wanda już nosi pod sercem dziecko młodszego Dusia, poczęte