głos Widmara. - To nic nie jest, proszę szanownego pana, to skrzypi jarzębina - odpowiedział i dodał usłużnie:<br>- Czy pan widzi tamte światełko? - Widzę - mruknął Widmar.<br>Po prawej stronie od nich ponad płotem widać było z boku kamienicę i czarne zarysy kominów. Na pierwszym piętrze w jednym z pokojów paliła się lampa. Pomimo to, że okno było szczelnie zasłonięte żółtą firanką, światło przedostawało się na zewnątrz drgającą smugą. I oto w oknie na tle firanki raptem zjawił się czyjś cień. Można było rozróżnić kanciaste ramiona i rozczochraną głowę, lecz nie można było zgadnąć, czy był to cień męski, czy kobiecy.<br>- Chodźmy - wykrztusił Widmar