tak nagle spada. Stopniowo zrobił się to prawdziwy koszmar, świat zewnętrzny jakby przestał istnieć, Agnus czuł się jak niewolnik przykuty do taczek i wciąż poganiany. Przywykł i do tego koszmaru, ogarniał teraz zadanie jednym rzutem oka, układał sobie plan i liczył coraz szybciej, coraz częściej przeskakując poszczególne fazy w pamięci. Poza tym, ani na chwilę nie przestając liczyć częścią umysłu potrafił jednocześnie zdobyć się na krótką refleksję lub myśl, coś jakby podział świadomości. Zdarzało się też, że odczuwał prawdziwa satysfakcję, jeżeli udało mu się zrobić jakieś eleganckie albo szybkie uproszczenie, lepiej niż zwykle uporać się z zadaniem. Ojciec też miał coraz więcej