tylko stosowaną chromatyką, <br>podkreślając strukturę wersową tekstów mszalnych; poszczególne części integrowano <br>często wspólnym motywem czołowym. Fakturę chóralną, z reguły 4-głosową (wyjąwszy <br>5-głosową mszę J. Surzyńskiego) wzorowano na ogół na prostych rozwiązaniach <br>palestrinowskich, z preferowaniem typu nota contra notam, z pojawiającymi się <br>okazjonalnie obiegowymi formułami melodycznymi (np. Furmanik Missa Prima b.r., <br>s. 2), aż do najprostszej, homorytmicznej postaci. W związku z tym rytmikę ograniczano <br>do struktur elementarnych, stosując często konwencję dawniejszego zapisu metrum <br>(u Gieburowskiego z reguły). Uogólniając, typ faktury służył wyraźnej deklamacji <br>tekstu. Równocześnie w celu <br>zróżnicowania fakturalnego stosowano wiele środków, respektując strukturę wersową <br>tekstów: następujące po sobie