od długiej, nieruchomej pozycji. Zmęczenie jak ćmiący ząb. Brak czasu, brak snu. Sprawa zdrajcy już nie nękała, jakby zatonęła w głębokim, mulistym stawie. Dni biegły szybko, zmiany też. Pierwszych wyrw w sztachetach parkanu zrazu się nie dostrzegło. Tyle wciąż się działo, kto miałby głowę patrzeć na płoty? Braki odkryła Irenka. Przelazła. Nie wiadomo kiedy poznała się z wiejskimi dziećmi. Prezentacja nastąpiła właśnie przy dziurze po wyjętych dwóch sztachetach. Nowi koledzy wetknęli w nią swoje płowe głowy. Ciemna główka córeczki Marty zetknęła się z nimi. Nie minęło wiele, a rozhasana grupa dzieciaków ganiała po wyrosłych bujnie, nie strzyżonych tego roku gazonach. Wrzask