jak krew. <br><br>I nagle poczułam, że ktoś bierze mnie za rękę. <br>Odwróciłam się - za mną stała Adela. <br><br>- Czego ty się tak mażesz, co? <br><br>Nie odpowiedziałam. Byłam zbyt zaskoczona. Ale nie przestawałam <br>płakać. <br><br>Wtedy Adela usiadła obok mnie i otarła mi fartuchem łzy, <br>zupełnie jak Zośce, kiedy się przewróciła i płakała. <br><br><br>- Przykro ci bez matki? - zapytała Adela. <br><br>Instynktownie poczułam, że... Ale nie! Nie chciałam jej <br>już więcej kłamać! Nigdy! A przecież teraz - to <br>nie była prawda. Więc nie patrząc w oczy Adeli i nie <br>odwracając głowy, wyznałam jej wszystko. <br><br>Adela słuchała ze zdziwieniem. <br><br>- Dziwna z ciebie dziewczyna - powiedziała wreszcie. <br><br><br>Więc ja jeszcze