To czyn wojenny. Dla Polski. To nie ja go zaduszę. To moimi rękami Polska zdusi Niemcy. To jak strzał z okopów. Ręce przybliżyły się do szyi policjanta. A jeżeli nie wolno? Jeżeli nie wolno nigdy? Nawet z okopów. Jeżeli istnieje odpowiedzialność osobista nawet za czyny zdeterminowane dziejami, przymusem i koniecznością? Puszczajcie mnie... Już, już... Przypomniała mi się fotografia żony i dziecka i płacz nad tą fotografią. On człowiek i ja człowiek. Czy wolno? Nie wolno. Wolno, to nie ja, to rozpęd dziejów, szaleństwo narodów. Puszczajcie mnie... Nie, to ja. To tylko ja. Ja i on. Czemu mam mordować? Ja, który pluskwy