teraz nie podzielał radosnego nastroju. Stanął w rogu, z nikim nie rozmawiał, nie przyjął samogony i intensywnie o czymś myślał. W ręku ściskał swą jasnoniebieską koszulę i sprawiał wrażenie jakby się za czymś rozglądał. Wreszcie podniósł z ziemi kawałek szmaty i zaczął nim czyścić ciemnobrązową plamę widniejącą na jego koszuli. Raptem, kiedy tak całe towarzystwo raczyło się bimbrem i - ożywione śpiewaniem piosenek - rozmawiało głośno, drzwi do świniarni otwarły się z hukiem. Pojawiły się w nich dwie sylwetki, początkowo trudne do rozpoznania, gdyż wpadający przez drzwi snop dziennego światła raził oczy przyzwyczajone do panującego w pomieszczeniu półmroku. Szybko jednak okazało się, że