mojej nieprecyzyjnej pamięci układają się one w jedną niezwykle długą, bo trwającą bez mała tydzień dobę, która zaczęła się rankiem pierwszego, a skończyła nocą z 6 na 7 września. <br> Po odwołaniu pierwszego alarmu "dla miasta Warszawy", który przeczekałem w jakiejś bramie i po dotarciu do domu zadzwoniłem do macochy, na Sadybę. Od przeszło tygodnia była sama - jej mąż wyjechał służbowo do Londynu. Teraz - kiedy wybuchła wojna i powrót Witolda stanął pod znakiem zapytania musiała się czuć kiepsko. Tym bardziej więc zaskoczył mnie jej promienny głos w telefonie. <br>- Twój głos brzmi tak wesoło, jakbyś się cieszyła, że nareszcie mamy okazję dać łupnia