z rezerwą, nieufnością i niechęcią.<br> W przypadku Borowskiego decyzje podejmowane przy owych wyborach widoczne są niemal od początku, od jego pierwszych wypowiedzi krytycznoliterackich, na długo jeszcze przed objęciem przezeń katedry poezji i wymowy. Tak więc na przykład w roku 1815 ogłosił w &#132;Dzienniku Wileńskim" (t. 2) recenzję komedii Niemcewicza Samolub, gdzie przy okazji wyraził swoje poglądy na istotę poezji dramatycznej, a w trzy lata później (1818), w tym samym piśmie zamieścił rozprawę Uwagi nad &#132;Monachomachią" Krasickiego, wychodząc w niej od ogólnych refleksji estetycznoliterackich, bliskich podstawowym założeniom doktryny klasycyzmu.<br> Kolejne publikacje Borowskiego są charakterystyczne zarówno dla typowego w tamtej epoce