to przymus drastyczny, a nawet okrutny, ale nie administracyjny. Realizacja politycznych lub sądowych decyzji wiecu natrafiała niekiedy na opór, który trzeba było przełamywać. Uciekano się wówczas do jedynej dostępnej formy przymusu: zbiorowej wróżdy. Mogła to uczynić tylko zwarta wspólnota. Nie przypadkiem redaktor Kapitularza saskiego powoływał się na starodawne, niepisane prawo Sasów (ewa Saxonum) i z takim naciskiem podkreślał, że sąsiedzi przed podpaleniem domu buntownika muszą zebrać się na wiecu i jednomyślnie zgodzić się na zastosowanie tej sankcji. Bez uroczyście wyrażonej jednomyślności represja mogła łatwo wyrodzić się w zwykły akt gwałtu i uruchomić spiralę odwetu. Ten sam środek represji zadekretowany przez wszystkich