sierp wędrującego księżyca. Łukasz i Arystarch zasnęli przed chwilą. Przedtem, <br>korzystając z panującej ciszy, trzej mężczyźni odmawiali wspólnie modlitwę i <br>przełamali chleb. <br> Morze uderzało o boki statku, zdawało się postękiwać jak układające się do <br>snu zwierzę. Trzej wędrowcy na uginającym się pokładzie, otoczeni wieńcem śpiących, <br>sprowadzali między siebie czwartego Towarzysza. Schodził do nich posłuszny ich <br>słowom i dłoniom ludzkim. Później znowu modlili się. W końcu spożyli wieczerzę <br>i wyciągnęli się na pokładzie. Niebawem Paweł posłyszał ich równe oddechy. Ale <br>sam nie spał. Myślał. A raczej nie myślał: czekał. Przychodziły na niego takie <br>chwile, że musiał czekać, jak czekał wówczas, obalony pod