i nikt ich nigdzie nie wypuszcza. Wieczorem podejmujemy ostateczną decyzję. Cała reszta rezydentów hotelu, w tym nigeryjscy żołnierze, libańscy biznesmeni i ja uciekamy na tyły hotelu i ukrywamy się w gruzach, czekając aż do zmroku. Siedzimy jak myszy pod miotłą, dopóki na niebie nie pojawiają się wielkie zielone potwory - dwuśmigłowe Sea Hawki z charakterystycznymi, pięcioramiennymi białymi gwiazdami. W nocy amerykańskie helikoptery przeprowadzają największą ewakuację od czasów Wietnamu. Mówiąc szczerze, jestem już tak zmęczony, że śpię na stojąco. Słaniam się na nogach. Nie chce mi się z nikim pertraktować, nikomu niczego relacjonować. Zanim cywile mówią Amerykanom kim jestem, mieszam się z tłumem