sobie Kartezjusza siedzącego albo spacerującego w swojej komorze. Za oknem padał śnieg, mróz biało srebrzył krajobraz. Ale małe okna komory prawdopodobnie przepuszczały niewiele światła. Panował półmrok i było przytulnie. Jednak Kartezjusz - jak można wnioskować z jego wspomnień - był nieczuły na zimowe uroki otoczenia. Patrzał w siebie. Podważał i ważył racje. Segregował doświadczenia. Myślał.<br>I chyba wieczorami musiał być często bardzo wyczerpany. Nie wiadomo, czy miał wówczas na tyle wewnętrznej dyscypliny, by przestać myśleć i udać się na spoczynek, czy też myślał dalej. I wtedy na pewno myśl się zapętlała, rwała, powracała do punktu wyjścia. A na drugi dzień rano i tak