bez uciekania się do pojedynków"&lt;/&gt;.<br>Mimo takich głosów w rozdziale XXXV zatytułowanym Przestępstwa przeciw życiu i ciału kodeksu karnego z 1932 roku znalazł się art. 238 w brzmieniu: &lt;q&gt;"Par. 1. Kto w pojedynku zabija człowieka albo zadaje mu uszkodzenia ciała, podlega karze więzienia do lat 5 lub aresztu; Par. 2. Sekundantów sąd może uwolnić od kary"&lt;/&gt;. Zapis ten, a także walka z pojedynkiem jako środkiem obrony honoru przez niektóre organizacje - sprawiły, że ów relikt przeszłości w drugiej dekadzie międzywojnia w ogóle nie dawał znać o sobie. Przynajmniej nie było sądowych procesów, bo jeśli gdzieś obrażeni panowie stanęli "na mecie" - to bez