Maliński, skręciliśmy w lewo i przez Most Palatyński z powrotem. Jedna uliczka. Druga. Wreszcie w trzeciej, najwęższej, zatrzymaliśmy się raptownie. Sandra! Nie, nie Sandra, lecz ta kuzynka do niej podobna. Wpuściliśmy ją między siebie i - w drogę.<br>- To jest Antonella - rzekł, skoro już ruszyliśmy, Wieśniewicz.<br>Ona: - My się znamy. Wieśniewicz: - Skądże?<br>- Byliśmy razem w Ostii. Przywiozłeś pana. Nie przypominasz sobie?<br>- A, prawda.<br>Tym razem jednak nie pojechaliśmy do Ostii. Wieśniewicz nie chciał. Że nudno! Że tłoczno! Zresztą tak zdecydował bez szczegółowszych wyjaśnień. Wiózł, gdzie chciał. Wpadliśmy tylko na via Avezzano po mój kostium. Pół godziny później rozpoznałem je - Fiumicino! Tu, przebrawszy