Ręce! Moje ręce są do klawiatury, a nie do mordobicia. Więc zaciskam pięści i rzucam przez te zęby, w które miałem niby od niego dostać: <br><br>- Pogadamy na jesieni! <br>Siadam do fortepianu i zaczynam grać. "Rewolucyjną", żeby to jasna cholera! <br>A on obrócił się na pięcie i poleciał. <br>Pewnie do niej! Skurwiel w dziąsło szarpany! <br> Andrzej...<br>Oczekiwała cudu po operacji, cud się nie zdarzył i to ją zupełnie załamało. Straszny jest brak wiary. A ja? Wierzę czy tylko chcę wierzyć, że będzie zdrowa? Udziela mi się jej zły nastrój. Czuję się winny, odpowiedzialny za wszystko, co się stało. A ona patrzy na