przezwiska.<br>- Tak, tak, tu jest bardzo pięknie! - zawołali chłopcy.<br>Ich zdanie przeważyło. Wzięliśmy się do pracy. Zaczęliśmy organizować obozowisko, rozstawiać namioty, szykować posiłek. Zapadał zmrok. Hilda rzuciła projekt rozpalenia ogniska na pół<br>wyspie, co chłopcy podchwycili z wielkim entuzjazmem, i zaraz rozbiegli się w poszukiwaniu suchych gałęzi. Kasia, Wiewiórka i Sokole Oko poszli po chrust do lasu, a Tell zbierał na półwyspie suche badyle trzcin, doskonałe jako podpałka.<br>W pewnej chwili przybiegł do nas z twarzą, która wyrażała wielki niepokój.<br>- Na tym półwyspie ktoś był. Jakiś człowiek opowiadał. Siedział ukryty w trzcinach i zapewne obserwował nasz obóz. Gdy zbierając suche badyle