powstania patriotyczną manifestację ku czci Kilińskiego. Relegowano nas potem za to z uczelni, osadzono na Pawiaku, aby po dwumiesięcznym tam pobycie skazać na kilkuletnie zesłanie do symbirskiej guberni. Co to była za rozpacz w domu, płakała matka: To znów mam stracić trzeciego, najmłodszego syna?... Bo nie żył już nie tylko Stanisław, ale i Janek. Na szczęście ojciec był zamożnym człowiekiem. Pomogły sowite łapówki, rosyjskie władze zmieniły wyrok, zesłanie zostało zastąpione przymusowym wyjazdem za granicę bez prawa powrotu do Warszawy. Pomógł nam też wtedy konsul austriacki, wyrobił dla mnie obywatelstwo. Początkowo znalazłem się w Szczakowej, potem był Kraków. Dzięki tej deportacji - uśmiechnął