ominęło to także i wielkich proroków, których utwory znalazły się w kanonie biblijnym. Oni także wyczyniali czasem różne dziwy, jak np. Izajasz , który np. pewnego razu chodził po Jerozolimie nago i boso (Iz 20, 1-4). Jeremiasz zaś zakładał sobie drewniane jarzmo na szyję (Jer 27, 2; 28, 10-12). Stary Testament dostarcza sporo danych, wskazujących, że zachowanie proroków nieraz odbiegało od przyjętych w społeczeństwie norm postępowania. Zachowanie to uważano nawet za nienormalne, a dla postronnego obserwatora prorok nie różnił się nieraz niczym od człowieka szalonego. Biorąc to pod uwagę uważano proroków za pewien rodzaj derwiszów, czyli żebrzących mnichów, należących do muzułmańskich