padającego przez okno na linoleum złocisty pył kłębił się wokoło czarnych spodni i butów, przewalał się poza świetlistą smugę i ginął w cieniu. Dalej, aż do końca sali, promienie rzucały na posadzkę skośne ekrany, na których słońce wyświetlało film z życia mikrobów.<br>Robak ukłonił się hrabiemu: - Poproszę, bo się zmieniamy.<br>Starzec podniósł głowę znad tygodnika i jakby zdziwiony obcym brzmieniem głosu, brzmieniem, które nie zgadzało się z młodym wyglądem kelnera usługującego na tym rewirze, przeniósł wzrok na "Zbója Madeja".<br>- Aha, dobrze... - odparł wyciągając z kieszeni portmonetkę i rzucając szybkie spojrzenia wokoło. Gdzieś tam na drugim końcu sali dojrzał Romana zanurzonego po