nieuczonych i gwałtownych<br>są to jedyni<br>którzy naprawdę mnie łakną&lt;/&gt;<br>Wiersz kończy się właściwie niczym: zasłona opada, słychać skrzypienie schodów. Wielkie napięcie i wzruszenie - jak to świetnie określił przywołany tu często Błoński - kończy się wzruszeniem ramion. To właśnie charakterystyczna puenta Herberta. Jak potraktować słowa Stwórcy? Andrzej Kaliszewski twierdzi, że to Szatan przedzierzgnął się w Stwórcę i kusi filozofa rzeczami doczesnymi. Zresztą, dodaje po chwili, jest to bez znaczenia, Spinoza kontaktuje się przecież z abstrakcyjnym Bogiem - podmiotem jego nauki. Wydaje mi się, że najbardziej prawdopodobne jest wyjaśnienie najprostsze. A gdyby tak wziąć rady Stwórcy serio? Bez szczypty soli? Uznać go Bogiem Abrahama