rzec dokładniej: romantyków jenajskich). Z Wykładów przebija zarówno jenajska koncepcja geniuszu, jak i styl prezentacji wielkiego artysty. Schlegel poddał bowiem Szekspira zabiegom, które jenajczykom służyły do wprowadzenia twórcy na Panteon: jako geniusz wielki dramaturg powinien okazać się świetnym reprezentantem swej epoki i narodu. Toteż Schlegel, traktując Sonety oraz inne utwory Szekspira jako niewykorzystane dotąd źródło biograficzne, dowodził, że miał on świetne choć nietypowe wykształcenie, że nie cierpiał nędzy i że dzięki niezwykle rozwiniętej spostrzegawczości znakomicie znał język i obyczaje klas niższych.<br>Wprowadził w ten sposób - jakże, chciałoby się rzec, nieromantycznie! - Szekspira w zacny krąg mieszczan statecznych i cieszących się poparciem arystokracji