i zła". Ironia wyraża dystans, jest cechą stylu, znamionującą ogląd całości przez obserwatora z zewnątrz. Podobnie Schlegel uzasadnia celowość wprowadzania cech groteskowych: jako świadomy zabieg stylistyczny, zmierzający do powodowania widzem, a nie (tak m.in. będzie uzasadniał sens groteski Hugo) jako naśladowanie rzeczywistości. Dlatego Schlegla rażą pojawiające się w sztukach Szekspira elementy krotochwili, naśladujące obyczaj oraz postaci błaznów: klauni bywali realnie na dworach królewskich, ale to nie powód, by wprowadzać ich do dramatu. W tej niechęci odbija się prawdopodobnie postawa krytyka eliminującego z koncepcji sztuki i artysty element szaleństwa. (Może na eksponowaniu przez Wiktora Hugo roli błazna zaważyła też chęć polemiki