krępym mężczyzną o dość przystojnej twarzy i energicznych ruchach. Stałem w ciemnych okularach, wsparty o budkę z papierosami i czytałem "Życie Warszawy". Rzuciła na mnie przelotne spojrzenie, skinęła mężowi ręką i odeszła. Boże, jaki ona miała wspaniały chód i jakie nogi! Witold Kłopotowski, jak pamiętałem z pozwu, przeszedł obok mnie. Ten człowiek szybko chodził i widać było z ruchów, że ma twardy charakter. Był odziany bardzo skromnie w szary garnitur nie pierwszej świeżości i kapelusz naciśnięty na czoło. Całe szczęście, że te wiosenne dni były piękne i bezdeszczowe. Kłopotowski zaraz wszedł do fryzjera i musiałem się z pół godziny przechadzać po