stłumieniu rozruchów zapanował niby to spokój i niby nic się nie zmieniło, to jednak zmieniło się wiele: z hukiem pękł sielankowy obraz panowania sekretarza Gierka. Któregoś lipcowego wieczoru usłyszałem w telefonie głos Tereski.<br>- Jestem w Warszawie. Cieszysz się, tatusiu?<br>- Cieszę się! - zawołałem i nie dokończywszy kolacji rzuciłem się do drzwi.<br>- To ta twoja wyimaginowana córeczka? - wołała za mną Melania. - Uważaj, żebyś nie złamał nogi!<br>Przed domem Renaty dojrzałem mego fiacika. Było to żelastwo mocno pogniecione, wielokrotnie podmalowywane farbami różnego koloru, zdobytymi pewno na paryskiej budowie owego Jacka. Drzwi otworzyła mi Tereska i rzuciła mi się na szyję. To było powitanie, o jakim