jednocześnie studia na wydziale dramaturgii praskiej Szkoły Teatralnej. Ta droga od pracownika technicznego do artysty - jest szczególnym przypadkiem teatralnego doświadczenia. Dla Havela oznacza ono przede wszystkim, że dramatu nie można pisać do szuflady, powstaje on zawsze dla konkretnego teatru i publiczności - tutejszej, swojej, współwrażliwej na teraźniejszość i zjawiska otaczającego świata. Toteż utrata (po roku 68) możliwości bezpośredniej konfrontacji dramatu z widzami, stała się dla Havela sytuacją impasu. W tych nowych dla siebie i społeczeństwa okolicznościach uświadomił sobie (jak sam pisze w autorskim posłowiu) potrzebę pisania inaczej niż do tej pory, przewartościowania warsztatu dramatycznego. Jakościowo nowa sytuacja społeczna wymagała innego języka opisu