zachodzić zdarzenia straszne w swej nieprawdzie. Taki stan tłumaczył się pospolitym znużeniem. Widmar był do takiego stopnia znużony stałą niepewnością i rozjątrzeniem samego siebie, że teraz brakło mu sił, aby nie wierzy ć w dalszym ciągu. Stokroć łatwiej byłoby postąpić tak, jak postępują w podobnych wypadkach, to znaczy - zamknąć oczy. Toteż przez chwilę poddał się kuszącej słabości. Ręce zwisały mu wzdłuż piżamy, głowę pochylił na piersi, nad głową zaś, ponad sufitem i dachem szalała burza.<br>Stał w drzwiach i patrzył w kierunku łóżka w stanie zupełnego niezdecydowania. Trwało to krótko. Gorący wiatr jakby wdarł się pod czaszkę Widmara, osmalił rozleniwiony mózg