doczeka się powrotu Hipolita. Popełnia dopiero samobójstwo na wiadomość o śmierci pasierba. Wtedy traci wszystkie nadzieje. Fedra jest więc nie tylko grzesznicą, która plami się występną kazirodczą miłością. Jest występną królową, zbrodniarką, winną fałszywego oskarżenia.<br>Oczywiście jeszcze bardziej dworskie są tragedie rzymskie Racine'a <name type="tit">Berenika</> i <name type="tit">Brytannik</>. Alternatywa, wobec której staje Tytus w <name type="tit">Berenice</> jest już czysto polityczna: jest to schemat tragedii dynastycznej, nb. sklasyfikowany przez Racine'a bardzo dworskim, konwencjonalnym, corneille'owskim językiem: Miłość walczy tu ze "Sławą", nie zaś - jakby to nazwał Shakespeare - z poczuciem obowiązku, z rygorem dynastycznym. Cesarz, który pojmie obcą królowę za żonę i będzie musiał opuścić Rzym, nie