dalekiej zbłąkaną krzywiznę,<br>Gdzie wzrok ginie, jak w nurtach rozwiewnej mogiły,<br>I w zwierciadle przegląda swoje wargi żyzne,<br>Czy mnie bardziej, niż ona, ku sobie zwabiły?<br><br>I przesłania je dłonią i patrzy ciekawie,<br>Czym jest bez nich? Czy sobą? I nie wie, czy sobą?<br>Bo dla oczu, zwierciadła zbłyskanych żałobą,<br>Ubożeje ust brakiem, że nie ma jej prawie...<br><br>A gdy przyjdę - zwierciadło żegna znakiem krzyża<br>I wprzód wargi podaje w skupionej zadumie,<br>A potem - dośmielona - całą siebie zbliża<br>I całuje i płacze i wszystko rozumie!...&lt;/&gt;<br>&lt;div type="poem" sex="m"&gt;&lt;tit&gt;SEN&lt;/&gt;<br><br>Śniło mi się, że konasz samotnie,<br>Mnie nie było, ale jestem już!...<br>Biegłem do cię