niego z prośbą o przysługę: żeby oddał list i paczkę u Campillich. Zgodził się. I wtenczas - obracając list w palcach ni stąd, ni zowąd nieśmiało zaczął mnie namawiać na Lazaretto.<br>- Wypocznie pan, przyjdzie pan do siebie - powtarzał. Aż ja ostatecznie:<br>- Może to i myśl.<br>Wziął to za decyzję. Zaraz wstał. Ucieszył się. Powieki jego głęboko osadzonych oczu zatrzepotały.<br>- Pójdę i zaraz wrócę - oświadczył. - Spotkamy się tu za godzinę. Mamy pociąg o dziesiątej.<br>- Ależ, proszę księdza! - zawołałem. - A Biblioteka? Przecież nie po to przyjechał, żeby mnie z sobą zabrać, &lt;page nr=168&gt; ale dla swoich studiów. Kiedy mu to uprzytomniłem, stropił się. Na moment. Lecz