początku lat czterdziestych towarzyszyło rewolucyjne wrzenie ogarniające wieś. Pańszczyźniacy z Galicji i Królestwa, proletariat rolny ze Śląska i z Poznańskiego burzyli się przeciw uciskowi dworskiemu.<br>Ten ferment niepokoił angażujące się w ruchu elementy ziemiańskie. Dla wielu spośród nich jedynym sposobem zażegnania rewolucji agrarnej był szybszy od niej wybuch powstania narodowego. Uwłaszczenie chłopów-posiadaczy, w myśl zasad Manifestu Poitierskiego miało - ich zdaniem - zaspokoić wieś i skłonić ją do udziału w walce pod szlacheckim kierownictwem.<br>Podobnie rozumowano w Centralizacji wersalskiej, nurtowanej także obawą, by "wojna ludowa" nie stała się anarchicznym rozruchem. Wyznaczony na naczelnego wodza Mierosławski stawiał zasadę silnego, dyktatorskiego rządu, który zabezpieczyłby