oraz określa dalsze cele poznania, nie ograniczając się jedynie do<br>aktualnego opisu badanego systemu.<br> 6. Traktowanie rzeczywistości na gruncie analizy systemowej jako<br>czegoś nieciągłego. Oznacza to, że nie jest ona jednym i jedynym<br>systemem i że rzeczywistość, którą człowiek poznaje, tworzy całość, do<br>której należą elementy (systemy) posiadające integralną tożsamość. W<br>jakimś stopniu są one różne i odgraniczone jedne od drugich, zarówno w<br>swojej budowie wewnętrznej, funkcjonowaniu, jak i granicach.<br> 7. Dążenie do budowania hierarchii obiektów (bytów), traktowanych jako<br>systemy, będących elementami rzeczywistości, co prowadzi do realizacji<br>rozwiązań cząstkowych w celu zrozumienia większych całości. Przy opisie<br>cech i elementów badanego obiektu jako systemu