tej metody należy: 1) troficzny wpływ na korę nadnerczy, w odróżnieniu od zmian zanikowych rozwijających się w toku tradycyjnej kortykoterapii, w wyniku hamowania zwrotnego osi podwzgórzowo-przysadkowo-nadnerczowej, 2) równoczesne ze zwiększeniem wydzielania kortyzolu nasilenie wydzielania androgenów nadnerczowych o działaniu anabolizującym, a więc ochronnym wobec tkanek podporowych, mięśni, kości, powłok. Wadami przewlekłego leczenia kortykotropiną są: 1) konieczność powtarzanych systematycznie wstrzyknięć domięśniowych, 2) możliwość wytwarzania przeciwciał. Przewlekłe stosowanie kortykotropiny zamiast kortykosteroidów powoduje przerost i rozrost kory nadnerczy, ale nie chroni przed niedoczynnością podwzgórza i przysadki, gdyż egzogenna kortykotropina hamuje zwrotnie wydzielanie korykotropiny endogennej, a wydzielany w zwiększonej ilości kortyzol dodatkowo wpływa supresyjnie