tej argumentacji wątłe wydają się kontrargumenty przeciwników czy wrogów, autorów broniących czy też tylko próbujących usprawiedliwić i zrozumieć wprowadzenie stanu wojennego. Są one skąpe, ale warto je przykładowo przypomnieć. Agitka Anny Bojarskiej, o której więcej dałoby się powiedzieć w kontekście dalszych losów &lt;tit&gt;Nowej Fali&lt;/&gt;, wyróżnia się wyjątkowo dobitnie diagnozą buntu: Wandea (ta konserwatywna rewolucja ludu była również tematem ostatniej książki Jasienicy). Pewnie ze względu na tę dobitność, która w ówczesnym odczuciu mogła tłumaczyć stan wojenny, popularna książka Bojarskiej, absolutnie niecenzuralna, odrzucana była przez parę wydawnictw nielegalnych, zanim ukazała się w krakowskiej &lt;name type="org"&gt;Oficynie Literackiej "Margines"&lt;/&gt; (1987), a później w "&lt;name type="org"&gt;Alfie&lt;/&gt;" (1990).<br>Dość