nie pogarda, ale właśnie wstyd. Stała przecież przed drzwiami mieszkania teściów, przed drzwiami domu rodzinnego męża, najbardziej prawdopodobnego ojca jej dziecka. A przed nią w ledwie uchylonych drzwiach prężyła się wychudzona kuchta z bezczelną gębą. Jakby chciała mnie opluć i wyrzucić. Ogarnęło cię porażające uczucie poniżenia. Upokorzenie i gniew na Witka, który nie umiał, a może i nie chciał - tak pomyślałaś - wymusić na tych kołtunach uznania własnej żony, własnego syna, prawa do własnych decyzji o własnym życiu. Wszystko ukrywał, jakby się mnie wstydził. Nawet nasz ślub, nawet nasz adres, kiedy już zamieszkaliśmy razem. Przed oczami Iw przesunęła się nagle olbrzymia panorama