drobnych gwiazd.<br>Nie pytam już o pozwolenie pielęgniarki. Natychmiast po śniadaniu sama wynoszę się na pokład. Przysuwam leżak jak najbliżej do burty statku, kładę się na nim i obserwuję mewy krążące nad wodą. Ich skrzydła pod światło mają kolor prawie czarny. Przysiadają na wodzie, mocne dzioby zanurzają w białej pianie. Wychwytują pożywienie, po czym sprężyście podrywają się do lotu. Mam wielką ochotę pochwycić jedną z nich, zdusić jej skrzydła i posłuchać, jak bije jej małe, przestraszone serce.<br>Sierpień Chora Amerykanka upiera się rozmawiać ze mną i lękliwie zaczynam odpowiadać. To nie jest takie proste. Minęło pół godziny na wertowaniu słownika i