przyjechałem do Rzymu, swojemu losowi. Teraz znowu witał mnie pełen ciepła i niecierpliwości.<br>- Doręczono mi pański list - oświadczyłem. - I zgłaszam się.<br>Zaniemówił na sekundę, ale zaraz radośnie:<br>- Jakże się cieszę! Jużem się niepokoił! Masz nerwy ze stali, żeby w najgorętszym momencie starań porzucać Rzym i wracać dopiero na ostatni dzwonek.<br>Zawstydziłem się za niego, że tak łatwo i bez żadnego skrępowania przeinacza prawdę. Gdybym miał czas na namysł, zgodziłbym się na to, nie starając się niczego prostować. Przecież ważne było wyłącznie, że sprawa odżyła i że on znowu chce i może mi pomóc. Ale zanim zdążyłem sobie uprzytomnić, że nic mi