Młodej Polski, wymienia "pierwszą czwórkę": Berent, Brzozowski, Irzykowski, Leśmian. Tylko ostatni z tej wielkiej czwórki był w tamtych czasach postacią niemal zupełnie nieznaną i z pewnością uważano go za figurę marginesową, żaden z nich nie należał jednak do głównego kanonu literackiego epoki - i nie mógł zagrozić pozycji Kasprowicza, Wyspiańskiego i Żeromskiego. Nie znaczy to jednak, że utwory pisarzy z owej pierwszej czwórki przechodziły nie zauważone i że nie obdarzano ich należną uwagą. O Berencie pisano sporo, jego dwóm wielkim powieściom poświęcono kilkadziesiąt artykułów, choć <page nr=154> zauważyć należy, że - w odróżnieniu od Żeromskiego i Wyspiańskiego - nie doczekał się w tym okresie, poza wspomnianą