klucze, szli po półkolistym ganku nad zegarową tarczą. Szli kolejno, jak godziny, które symbolizowali, spokojni i dostojni, zapatrzeni przed siebie w bezmiar czasu. I przygrywały im kurantowe dzwony w tej wędrówce: <br> Mija wiosna, mija lato,<br>mija jesień, mija zima, <br>idą, idą w dal godziny, <br>nic ich w drodze nie powstrzyma. <br>Złotolity krąg Zodiaku <br>z wolna się nad ziemią kręci,<br>idą, idą w dal godziny <br>ku mrokowi niepamięci. <br> Zadumał się zegarmistrz zasłuchany w muzykę zegarową. Cień smutku padł mu na twarz. <br>- Dlaczego się zamroczyłeś w takiej radosnej chwili? - zapytał go burmistrz. - Dokonałeś przecie wielkiego dzieła. Dotrzymałeś obietnicy. Zazdrościć nam będą tego zegara