Odkąd Ulka pamięta, w każde wakacje, jej pierwsze spojrzenie po przebudzeniu spotykało twarz Henryka na przeciwległej ścianie. Dobry znajomy i zupełnie nieznany. O jego istnieniu zaświadczał portret, powiększenie z małego zdjęcia, imię, powściągliwe wspomnienia babki i przyczyna śmierci zawarta w jednym słowie: poległ.<br>Poległ.<br>Mała Ulka wystrzegała się tego słowa. Złowrogie. Jego okrutna moc mogła przemienić żywego człowieka w fotografię. W wyobraźni miało kształt szkatułki zamykanej na kluczyk, w której babka Marta trzymała akt hipoteczny domu, różne dokumenty i garść starych, przeważnie amatorskich, wyblakłych odbitek. Między innymi tę jedyną, pierwowzór dużej reprodukcji.<br>Tylko jak się tam mógł pomieścić ów za młody