rękach, po szyi, po kaftaniku, w który byłam ubrana, i zdawało się, że nie wie, co czyni, jakby przestał nad sobą panować, i także od tego serce podchodziło mi coraz bardziej do gardła, aż zawołałam: - Nie, Diego, ciało nie spełnia miłości, przecież to dusza, mówię ci, dusza spełnia prawdziwą miłość. - Znieruchomiał. Powiada: - Dziecko! - Kiedy nie, Diego, co ty mi, że ja dziecko, nie jestem dzieckiem, chcę tylko być czysta, rozumiesz? - Dziecko! - powtórzył głośniej.<br>Długo leżeliśmy potem bez ruchu, spokój był dokoła, księżyc prześwitywał szparami w dachu, szumiał potok. W końcu powiedziałam: - Więc jak to jest? Czy miłość nie spełnia się nigdy