podniesiony głos Ireny. Wszyscy troje słuchali z uwagą:<br>- Męczysz mnie - mówiła Irena - męczysz i nudzisz. Nie mam żadnych przyjemności, wystraszyłeś wszystkich moich przyjaciół. Ciągle tylko ta napuszona, egzaltowana Anna. Nie znoszę jej, rozumiesz? Po co zmusiłeś mnie do małżeństwa! Trzeba było ożenić się z nią. Mam cię dosyć, dosyć, rozumiesz? Zrobiłeś sobie ze mnie niewolnicę. Tylko twoja praca jest ważna, a ja? Co ja mam z ciebie? Czy obchodzi cię moja muzyka? Jesteś głuchy, głuchy jak pień! Chcę żyć, rozumiesz? A ta cała twoja miłość! Zmusiłeś mnie do małżeństwa przez próżność, przez głupią męską ambicję. A teraz, co? Czy ja mam