Typ tekstu: Książka
Autor: red. Gomulicka Barbara
Tytuł: Pisarze polskiego oświecenia
Rok: 1996
Autor: red. Gomulicka Barbara
Tytuł: Pisarze polskiego oświecenia
Rok: 1996
Guillaume Étienne'a L'homme du destin, zatytułowany Oda o Napoleonie, wreszcie zaś przemilczany zarówno przez ojca, jak też syna, Wiersz do Katarzyny po rozbiorze kraju polskiego, opublikowany w „Gazecie Korespondenta Warszawskiego i Zagranicznego" z 1803 r. oraz w „Nowym Pamiętniku Warszawskim" jako bajka pod tytułem Sosna i małe drzewka.
Zważywszy, że w roku 1809 Kajetan Koźmian miał lat blisko czterdzieści, nie był to dorobek imponujący. Co prawda, pisano wtedy w ogóle niewiele, przez wiele miesięcy, a niekiedy i lat cyzelując jeden i ten sam utwór. Niemniej musi dziwić, że Koźmian, uznany zgodnie przez historyków literatury za typowego poetę okolicznościowego, pominął milczeniem
Zważywszy, że w roku 1809 Kajetan Koźmian miał lat blisko czterdzieści, nie był to dorobek imponujący. Co prawda, pisano wtedy w ogóle niewiele, przez wiele miesięcy, a niekiedy i lat cyzelując jeden i ten sam utwór. Niemniej musi dziwić, że Koźmian, uznany zgodnie przez historyków literatury za typowego poetę okolicznościowego, pominął milczeniem
Guillaume Étienne'a L'homme du destin, zatytułowany Oda o Napoleonie, wreszcie zaś przemilczany zarówno przez ojca, jak też syna, Wiersz do Katarzyny po rozbiorze kraju polskiego, opublikowany w „Gazecie Korespondenta Warszawskiego i Zagranicznego" z 1803 r. oraz w „Nowym Pamiętniku Warszawskim" jako bajka pod tytułem Sosna i małe drzewka.<br> Zważywszy, że w roku 1809 Kajetan Koźmian miał lat blisko czterdzieści, nie był to dorobek imponujący. Co prawda, pisano wtedy w ogóle niewiele, przez wiele miesięcy, a niekiedy i lat cyzelując jeden i ten sam utwór. Niemniej musi dziwić, że Koźmian, uznany zgodnie przez historyków literatury za typowego poetę okolicznościowego, pominął milczeniem
