tego kanonu względnie odosobniony ((...)), który dotychczas stanowił podstawę naszych rozważań, okazuje się niewystarczający; trzeba go mianowicie rozszerzyć o dalsze dwa wyjścia: B i B . Postulat (P) mutatis mutandis obowiązuje nadal.<br> Otóż w odniesieniu do takiego układu Mill twierdzi, że jeżeli przekonaliśmy się - metodą jedynej różnicy - iż A jest przyczyną B, a A - przyczyną B , to mamy stąd prawo wnosić, że A jest przyczyną B . Miałaby więc obowiązywać formuła:&lt;gap&gt;. Nasuwa się pytanie, przy jakich dodatkowych założeniach wzór (17) dałby się uzasadnić. Nie wydaje się, by możliwe tu było uniknięcie założenia, iż istnieje przyporządkowanie wzajemnie jednoznaczne między poszczególnymi wejściami i wyjściami, tzn. że każdemu